Die Poart, das Wahrzeichen von Wieseck.

Gedenkstein an der Poart
Karte vom Ortskern
Allgemeines über Wieseck

Nächtliches Gespräch vo Vetter Kirchturm und Wäs'che Poatt

Die Noacht wann alles schleft en leit en gourer Rouh, dann rift sich üwwer die Dächer, die Poatt en de Kirchturm zou. De Wend der kimmt von Oste, drim fingt de Kirchturm o.
Laib Wäs'che Poatt mich heschte, groad hunn ich 12 geschloo, bei Dach do ess so laut, doa ess bal nami schie, drim schwätze mir die Noacht, do kenne mer is vestieh. Etz stinn ich schunn o die 700 Juhr häi o de selbe Stell, do such der emol ener, den findsde nett so schnell. Wäise mich gebaut hu domols, woars Därfche noch oarg klee, enn irisch, schottige Mönche, dai harrese ach debei geseeh. 30 Meter en die Hie, däi huse mich gebaut, drim hirrt mer ach mei Glocke iwwerall so schie en ach so laut.
Bei mancher Feuersbrunst, do hu ich laut geschrihe, ei Leut ei werd doch wach, ei iwwer euern Kepp, do brennt joa schunn des Dach. Goar mancher Blitz ess en mich enenn geschlo, die Glocke däire wirrer leure, es hatt mer nett viel gedoh. Doch emol 1718, do däit mei Struhdach brenne, ich woar en grußer Nut, en drimmerim do loage 266 Häuser en lauter Aosche en Glut.
Wäs'che Poart dir hatt domols dess Feuer gornaut gedooh drimm harrese ach en deinem Schutze, e Lazarett wohl offgeschlo, es woar am 31. Januar, en better better kaalt. Erfroan ess bei dir e Fraache, es woar krank en schunn so aalt.
Bei meine Feuß do leie die alle Wissicher all, se huse hie begroabe, inner meinem Glockeschall.
Etz Wäs'che Poatt best du dro, verzehl mer emul vo deine 600 Juhr, ich sei so gespannt en lausche, en spetze schun die Uhn.
Ei joa Vetter Kirchturm häi owe off doaß Kreuz do baute die aale Wissciher mich hie, se konnte en alle Richtunge gucke, en doaß woar goer zou schie. En kom de bise Feind, dann moachtese zou des Doar, enn där mußt wirrer abrecke, mett seiner gruße Schoar. 
Off meinem Kopp do trug ich als Schmuck e Wäirrerfuhn, däi ess kaputt gegange vo dene lange Juhn.
Die kleene Kenn däi gläwe, enn gieh so scheu inner mir durch, bei mir det de Neckels wuhne, gans owe en meiner Burg. 
Goar mancher Haa- en Struhwaa wollt o mir mäisse sei Kraft, se gläbte se grege e Loch en mich, se hus oawwer net geschafft.
Goar manches Liewespärche stann henne en meiner Eck, Vetter Kirchturm ich det dersch joa verzehn, oawwer du best so weit vo mir wegg. Vieleicht ruhn se groad inner dene Dächer häi erimm en großer Ruh. Ich huse dann speter mett dem Kennerwoah bei mir onne durchfoahn see. 
Emol do harrese mich geschmückt, mett ener weiße Fuhn, doaß woar wäi die Ammis sei komme, woas hatt mer schunn alles erläbt, en dene lange Juhn.
Weil ich etz goar nami netze, enn stieh als Zierroat do, so hu die Mäus enn die Ratte, bei mir äir Laager offgeschloo. De letzte Schrei där ess etz, se mache mei Durchfoahrt weiß en rut, ei doaß basst joa garnett bei mich, ei ich schame mich joa zou dut.
Wäs'che Poatt du brauchts dich nett se schame, nur ich dou dich verstieh, senk nur nett en dich sesomme, en guck immer zou mir en die Hieh, mir zwä mir hale sesomme, mir sei joa schunn so aalt, en all däi Wissicher do onne, däi griche mir noch kaalt. Ich dou en iwwers Groab läure, enn bei dir foahnse onne durch, wann se all do henne hie komme, en äre letzte Burg.

Aufgeschrieben am 11.01.1972 von Lina Fleig ()
Vielen Dank an Thomas Völzel für die Überlassung dieses Textes.